De beroemde Italiaanse beer Juan Carrito is om het leven gekomen door een auto-ongeluk. Het dier werd wereldwijd bekend toen hij twee jaar geleden inbrak in een bakkerij om daar vervolgens de versgebakken koekjes op te eten.

De Marsicaanse bruine beer ging dood nadat hij gisteravond op een bergpad was aangereden door een auto, niet ver van het nationale park d'Abruzzo, Lazio en Molise, in het midden van Italië. Het dier was vier jaar en werd liefkozend Juan Carrito genoemd. De bestuurder van de auto bleef ongedeerd.

"Er zijn geen woorden voor wat er is gebeurd", schrijft het nationale park op Instagram. "Juan Carrito was een problematische beer, maar in het park hebben we er alles aan gedaan om hem een kans te geven en vrij te laten." De directeur is bedroefd: "We zijn allemaal een beetje armer, omdat een familielid is overleden."

Met uitsterven bedreigd

Juan Carrito was een graag geziene gast in de bergdorpjes rondom het nationale park, waar hij sliep, op zoek ging naar voedsel in afvalbakken en een attractie was voor toeristen. In november 2021 sloeg hij op een avond het raam in van een bakkerij in de gemeente Roccaraso. De eigenaar trof de beer aan in zijn zaak, terwijl hij koekjes at.

Daarna werd hij gevangengenomen en overgebracht naar een afgelegen gedeelte van het park. Via een halsband werd hij door het parkbeheer in de gaten gehouden, maar het weerhield Juan Carrito er niet van om opnieuw mensen op te zoeken. Afgelopen weekend was de beer al gespot bij een ski-resort.

In Italië leven nog maar zo'n vijftig Marsicaanse bruine beren. Italië probeert de zeldzame dieren in het nationale park te beschermen, omdat ze met uitsterven worden bedreigd.

Het Hunterian Museum in Londen haalt het eeuwenoude skelet van Charles Byrne uit de collectie, vanwege "gevoeligheden en verschillende opvattingen" over het museumstuk. Het geraamte van de Ier, die in de 18e eeuw een bezienswaardigheid was vanwege zijn lengte, was meer dan 200 jaar onderdeel van de tentoonstelling van het Britse anatomische museum.

Byrne, geboren als Charles O'Brien, werd in 1761 geboren in wat nu Noord-Ierland is. Vanwege een vermoede aandoening aan zijn hypofyse maakte hij te veel groeihormonen aan, waardoor hij uiteindelijk een lengte bereikte van ruim 2,30 meter. Byrne, ook wel de 'Ierse reus' genoemd, gold in Londen als beroemdheid vanwege zijn optredens tijdens zogeheten freakshows.

Vrienden omgekocht

Kort voor zijn dood in 1783 zei Byrne dat hij wilde dat zijn laatste rustplaats in zee zou zijn, naar verluidt om te voorkomen dat anatomen zijn lichaam zouden ontleden voor onderzoek. Maar de Schotse anatoom en chirurg John Hunter slaagde er toch in om het lichaam van Byrne in handen te krijgen, doordat hij vrienden van de Ier had omgekocht.

Samen met andere anatomische voorwerpen uit de collectie van Hunter kwam het skelet van Byrne in 1799 terecht in het naar de chirurg vernoemde Hunterian Museum. In de loop der tijd zijn meerdere malen ethische vragen gesteld over de totstandkoming van het museumstuk, tot nog toe zonder resultaat.

'Niet ethisch'

Daar komt nu dus verandering in. Het skelet van Byrne keert in het voorjaar niet terug in het museum, als dat na een renovatie van vijf jaar weer opengaat. Het museumbestuur zegt dat deze beslissing is genomen na gesprekken over de gevoeligheden rond het skelet gedurende de renovatieperiode.

"John Hunter en andere anatomen en chirurgen uit de 18e en 19e eeuw hebben veel voorwerpen verworven op manieren die we tegenwoordig niet als ethisch beschouwen", stelt het bestuur in een verklaring waarover CNN schrijft. "Die zijn terecht onderwerp van herziening en discussie."

Volgens het museum, dat gevestigd is in het gebouw van de Britse beroepsvereniging van chirurgen, blijft het skelet van Byrne wel beschikbaar voor "bonafide medisch onderzoek" naar hypofyse-aandoeningen. Een graf in zee krijgt Byrne dus voorlopig niet.

Een Nederlands jongetje van 9 is afgelopen weekend achtergelaten op een parkeerplaats langs de Duitse snelweg A3, van Frankfurt naar Keulen. Ter hoogte van Wiesbaden was zijn moeder gestopt om te tanken en was hij zelf gaan plassen. Toen hij terugkwam, was de auto vertrokken.

Een ander Nederlands gezin zag het jongetje ijsberen op de parkeerplaats. De familie ontfermde zich over hem en droeg hem over aan de politie.

Agenten hebben vervolgens gezocht naar de auto van de moeder en ook contact opgenomen met autoriteiten in Nederland. Uiteindelijk meldde de tante van het jongetje zich bij de Duitse verkeerspolitie. Na 2,5 uur konden moeder en kind worden herenigd.

Waarom de vrouw zonder haar kind was weggereden, meldt de Duitse politie niet. Wel wordt gezegd dat de moeder zichtbaar opgelucht was met de goede afloop.

Ook de moeder aller Nederlandse tradities, het oliebollen eten met Oud en Nieuw, ontkomt niet aan experimenten en vernieuwing. Waar veruit de meeste Nederlanders gaan voor de traditionele oliebol (met of zonder krenten) zijn er dit jaar ook heel veel andere varianten te koop, zoals de zuremat-oliebol, de espresso martini-oliebol of de pornstar martini-oliebol.

"Het is normaal dat oliebollenbakkers, die elk jaar dezelfde oliebol maken, op een gegeven moment denken: dit moet anders kunnen", zegt culinair expert Onno Kleyn. "Als je creatief bent, wil je waarschijnlijk je assortiment op deze manier uitbreiden."

Heel herkenbaar, zegt Melissa van Gebakkraam Bosvelt in Huissen. Zij verkoopt naast traditionele oliebollen veel verschillende smaken. Haar populairste zijn de champagne-oliebol, de caramelbol en de zurematbol. De bacon en kaas-bol wil nog niet zo aanslaan. "Oliebollen bakken doe ik al sinds ik 12 jaar oud ben. Dat is echt mijn passie. De kraam is mijn hobby, passie en mijn lust en leven. Maar op een gegeven moment wil je investeren in iets nieuws. Je wil met de tijd meegaan."

De smaken zijn gebaseerd op dingen die ze zelf of mensen om haar heen lekker vinden. "Ik hou heel erg van Flugel en Boswandeling, dus dat gooi ik dan door de oliebol." Haar creatieve bollen zijn populair, maar het meest verkoopt de 38-jarige Melissa toch de traditionele bollen.

Dat is te verklaren, zegt culinair expert Kleyn. "Stel je voor, er staan twee schalen met oliebollen voor je op tafel. De ene schaal is gevuld met traditionele bollen, en de andere met oliebollen gevuld met rendang en taugé. Dan gaat het grootste deel van de mensen toch voor die ene bol met krenten. En blijven die rendangbollen liggen tot Nieuwjaarsdag."

Ook in Rotterdam vinden ze experimenteren leuk:

Dat heeft te maken met tradities. "Als je iets maar een keer per jaar eet, schakel je terug op traditioneel en vertrouwd. Denk aan de bereiding van asperges in een aspergeseizoen: dan kook je de eerste keer ook met botersaus en een eitje. De tweede keer, áls je dat al wil, ga je pas experimenteren."

Maar die tweede keer wil je best een gekke smaak proberen. Dat ziet ook de Oliebollen Expert in Den Haag. Daar zijn de espresso martini-bollen niet aan te slepen. De bedenker, Tom Commers, postte een filmpje van de bol, die gebaseerd is op een van de populairste cocktails van het moment, op Instagram. Dat filmpje ging viral. "Mensen rijden om voor deze speciale oliebol", zegt hij tegen de Telegraaf.

Als je eten een hype wordt, ben je binnen, zegt Kleyn. "Daar dragen sociale media natuurlijk aan bij: bewust of onbewust wil je aan mensen laten zien dat jij die viral bol ook hebt gegeten. Dat kan jij kan zeggen: daar was ik bij."

Waarschijnlijk is de espresso martini-bol volgend jaar weer vervangen door een andere hype-bol, denkt Kleyn. Toch zou het zo maar eens kunnen dat een variant op de oliebol de populariteit van de traditionele bol uiteindelijk verslaat, maar dan moet deze bol wel héél goed zijn.

De slavink

"Niet alle traditionele versies van eten blijven hetzelfde. Denk aan de blinde vink. Die was vroeger hartstikke populair. Tot 1952, toen er een wedstrijd voor slagers werd georganiseerd voor een nieuwe variant. De slavink werd bedacht, met een lapje spek om het gehakt heen. Dat was een ontzettend succes, ook omdat -ie goedkoper was."

En die slavink ligt nog steeds in de supermarkt. Misschien ligt binnenkort daar ook wel een zure mat-oliebol naast.

De politie in Duitsland heeft een automobilist van de weg gehaald die op de snelweg in slaap was gevallen en nog een kwartier bleef rijden. Agenten probeerden de man met getoeter wakker te krijgen, maar het duurde even voordat ze succes hadden.

Het opmerkelijke voorval was woensdag op een snelweg bij Bamberg in Beieren. De politie wilde de man controleren, maar die reageerde niet op lichtsignalen. Het viel de agenten op dat de man bij een snelheid van 110 kilometer per uur steeds evenveel afstand hield tot hun politieauto. De bestuurder bleek te slapen en had zijn handen niet aan het stuur. Door de autopilot van zijn Tesla bleef hij wel op de weg.

Na zo'n vijftien minuten ontwaakte de man. Hij volgde toen wel de aanwijzingen van de politie. De bestuurder vertoonde bij de controle gedrag dat volgens de politie past bij drugsgebruik. Ook bleek hij een gewichtje aan het stuur te hebben bevestigd. Daardoor dacht de software dat hij wel zijn handen aan het stuur had.

Tegen de man is aangifte gedaan van roekeloos rijgedrag. Hij is voorlopig zijn rijbewijs kwijt.

De blinde BBC-verslaggever Sean Dilley heeft gisteren voorkomen dat een dief zijn telefoon stal. Dilley sprong naar eigen zeggen "instinctief" op de overvaller en wist zijn telefoon te bemachtigen. Wel is de dief ontsnapt.

Het incident vond plaats toen Dilley even pauze hield tijdens zijn nachtdienst in het Londense New Broadcasting House. Een fietser greep naar zijn telefoon, maar Dilley gaf zich niet zomaar gewonnen. Hij sprong naar de dief en slaagde erin hem op de grond te duwen, waarna hij zijn telefoon kon terugpakken.

Met zijn stemassistent belde de journalist vervolgens het noodnummer. De overvaller bleef tegenstribbelen, waarna Dilley besloot om hem te laten gaan. Achteraf zei Dilley dat hij bang was om de overvaller te verwonden. Zelf liep de journalist snijwonden en blauwe plekken op.

Camerabeelden bekijken

Toen de politieagenten arriveerden, was de dief al weg. Zij brachten Dilley terug naar de redactie van de BBC. De politie gaat de camerabeelden bekijken in een poging om de man alsnog te arresteren, schrijft The Scottish Sun.

Dilley denkt de dief het op hem had gemunt vanwege zijn blindheid. "Hij koos de verkeerde blinde persoon op de verkeerde dag", zegt hij. Achteraf noemt Dilley zijn acties "stom", maar is wel blij dat hij zijn telefoon terug heeft.

Of het werkelijk gaat aanslaan is de vraag, maar een paar keer per week een Silly Walk-workout doen is best een goed idee.

Dat blijkt uit een studie die is gepubliceerd in de jaarlijkse kersteditie van het British Medical Journal (BMJ), een gezaghebbend medisch tijdschrift. Hiervoor wordt op een grondige, wetenschappelijk onderbouwde manier onderzoek gedaan naar een ongebruikelijk of ludiek onderwerp.

Voor het onderzoek werden vrijwilligers gemonitord terwijl ze zo goed mogelijk het bekende loopje van John Cleese deden uit de legendarische sketch Ministry of Silly Walks, uit het tv-programma Monty Python's Flying Circus.

Die sketch werd voor het eerst uitgezonden in 1970 en groeide uit tot een van meest memorabele momenten uit een programma dat toch al veel grappen met eeuwigheidswaarde heeft voortgebracht.

Deze sketch draait om Mr. Teabag, een door Cleese gespeelde ambtenaar van een fictief departement dat toezicht houdt op de ontwikkeling van rare loopjes (silly walks).

Bekijk de hele sketch:

De Amerikaanse wetenschappers vroegen zich af of het loopje dat Cleese laat zien de bewegingsintensiteit en het calorieverbruik zou verhogen en van een eenvoudige wandeling een serieuze training zou maken.

Voor het onderzoek kregen zes vrouwen en zeven mannen de opdracht om drie keer een parcours te lopen van 30 meter. Hierbij werden ze uitgerust met een draagbaar systeem waarmee hun stofwisseling en zuurstofgebruik werd gemeten.

De eerste keer moesten ze op een normale manier lopen, de tweede keer als John Cleese en de derde keer als diens collega Michael Palin, wiens loopje nog moet worden "verbeterd".

11 minuten per dag

De conclusie: Palins loopje duurt vooral langer, maar kost niet veel meer energie. De inefficiënte manier van lopen van Cleese is -niet verrassend- veel inspannender: het kost 2,5 keer zoveel energie als normaal lopen.

Als een volwassene ongeveer 11 minuten per dag loopt als Mr. Teabag, dan is dat goed voor 75 minuten intense fysieke activiteit per week, zeggen de onderzoekers.

Beelden van het onderzoek:

Een Amerikaans koppel heeft een val met hun auto in een ravijn van 90 meter overleefd. De twee kwamen ervan af met lichte verwondingen. Een van de betrokken reddingswerkers spreekt tegen de Los Angeles Times van een wonder.

Cloe Fields (23) reed met haar 24-jarige vriend Christian Zelada ten noorden van Los Angeles op de rand van een steile klif toen een andere auto hen toeterend wilde inhalen. Fields ging aan de kant, maar verloor naar eigen zeggen de macht over het stuur vanwege grind op de weg en tuimelde langs de rand van de klif naar beneden.

Geen bereik

De auto raakte tijdens de val meerdere bomen en eindigde 90 meter dieper op zijn kop op de bodem van het ravijn. Fields en Zelada konden zelf uitstappen, maar zaten toen met een volgend probleem. In de diepe kloof hadden hun telefoons geen bereik. Hoe moesten ze de hulpdiensten waarschuwen?

Dat lukte uiteindelijk met behulp van een functie op Fields' toestel die het mogelijk maakt om ook zonder bereik contact op te nemen met nooddiensten. Dat gebeurt via satellietcommunicatie.

Een speciale eenheid van de veiligheidsdiensten van Los Angeles gaf deze videobeelden van de redding vrij:

Reddingswerkers vlogen erheen in een helikopter en haalden het koppel uit het ravijn. In een ziekenhuis bleek dat de twee alleen wat blauwe plekken, een beetje nekpijn en een lichte hersenschudding hadden.

"We zijn nog altijd een beetje in shock", zegt Fields tegen de Los Angeles Times. "Maar we zijn enorm dankbaar dat we heelhuids hebben kunnen weglopen."

Klootzak, kut, verdomme: scheldwoorden als deze bevatten relatief weinig 'zachte' klanken als r, l, w en y. En dat is niet uniek voor het Nederlands, zeggen twee onderzoekers van de Universiteit van Londen in een internationale studie. Zij concluderen na onderzoek onder moedertaalsprekers van verschillende talen dat zachte klanken over het algemeen minder worden gebruikt om te schelden of te vloeken.

De onderzoekers, overigens geen taalkundigen maar psychologen, lieten sprekers van het Hebreeuws, Hindi, Hongaars, Koreaans en Russisch de meest aanstootgevende woorden in hun taal opnoemen. In die scheldwoorden bleken minder r-, l-, w- en y-klanken voor te komen dan in 'normale' veelgebruikte woorden uit de vijf talen, die allemaal uit een andere taalfamilie komen.

Vervolgens lieten de onderzoekers moedertaalsprekers van zes andere talen - Arabisch, Chinees, Fins, Frans, Duits en Spaans - rijtjes van twee verzonnen woorden horen. De proefpersonen was verteld dat steeds een van beide woorden een scheldwoord was, en dat zij moesten raden welk woord dat was. Het resultaat: de deelnemers wezen de woorden met 'zachte' klanken minder vaak aan als scheldwoord dan de andere pseudowoorden.

Bovendien, stellen de onderzoekers op basis van literatuuronderzoek: als vloeken of aanstootgevende woorden worden afgezwakt, bevatten ze die zachte klanken juist wél. Een Engelstalig voorbeeld is frigging, met de 'zachtere' r-klank, een mildere versie van fucking.

Mensen associëren klanken als de r, l, w en y blijkbaar niet met schelden, zeggen de onderzoekers. In de taalkunde worden die klanken approximanten genoemd. Ze liggen qua klank en vorming in de mond tussen een klinker en een 'normale' medeklinker in.

Geen badhanddoek

Taalkundige Mark Dingemanse van de Radboud Universiteit in Nijmegen, die onderzoek doet naar klanksymboliek, is niet verbaasd over de resultaten van het onderzoek. "Dat sommige klanken niet lekker schelden, komt niet onverwacht", zegt hij.

Dingemanse legt dat uit aan de hand van andere klanksoorten die in de fonetiek worden bestudeerd. "Je hebt de plosieven, zoals de p en k. Om die uit te spreken, houd je de lucht als het ware even stil en dan komt het er in één keer uit. Ook zijn er wrijfklanken, zoals de g. De approximanten, een soort glij-klanken, zitten ertussenin. En dat vloekt niet lekker. Logisch, want er zit geen wrijving in."

Dingemanse had liever gezien dat de onderzoekers hadden bestudeerd wat qua klank dan wél fijne krachttermen zijn. Hij vergelijkt hun studie, die hij overigens wel interessant noemt, met het vinden van een antwoord op de vraag: wat kun je goed gebruiken als schuurpapier? "Zij concluderen in feite dat daarvoor in geen enkele cultuur badhanddoeken worden gebruikt. Maar wat dan wel? Dat wil ik weten."

Ziektes en geslachtsdelen

In hoeverre is het overigens niet logisch dat nauwelijks voor die badhanddoeken wordt gekozen, ofwel voor de zachte klanken? Voor veel scheldwoorden wordt geput uit een uitgebreid vocabulaire van ziektes en geslachtsdelen. En woorden als kanker, tyfus en kut bevatten nu eenmaal geen zachte klanken - uitzonderingen daargelaten, zoals lul.

"Het kan ook zijn dat we ziektes die het qua klank niet goed zouden doen expres niet uitkiezen als verwensing", speculeert Dingemanse. "Er zijn honderden ziektes waarvan sommige misschien zachter klinken, maar die werken minder goed. Het moet wel een beetje schuren, er moet letterlijk wrijving in zitten."

Zigzaggen

Dat is voer voor vervolgonderzoek, zegt de Nijmeegse taalkundige. In ieder geval toont het Britse onderzoek (opnieuw) aan dat er vaak een verband is tussen de vorm en de betekenis van een woord. Waar vroegere taalwetenschappers als Ferdinand de Saussure nog meenden dat die relatie altijd volstrekt willekeurig is - een stoel heet toevallig een stoel - zijn taalkundigen het er volgens Dingemanse inmiddels wel over eens dat dat lang niet altijd het geval is.

Scheldwoorden tonen dat aan, maar er zijn ook andere voorbeelden. In veel talen bevat het woord voor 'klein' bijvoorbeeld een i-klank, zodat je mond letterlijk kleiner wordt om dat woord te vormen. En de r-klank wordt in veel talen gebruikt voor ruwe texturen.

"En dan heb je nog woorden als 'zigzaggen' of 'wriemelen'", zegt Dingemanse. "In die woorden klinkt in de klank ook al iets van de betekenis door."

Een Amerikaanse vrouw die in 1971 werd ontvoerd door haar oppas, is na ruim vijftig jaar herenigd met haar familie. Dat gebeurde in Fort Worth, een stad in Texas. Volgens Amerikaanse media was het een hereniging "vol van tranen en met knuffels".

Melissa Highsmith was 22 maanden oud toen ze werd meegenomen door haar oppas. De ouders van Melissa scheidden in de zomer van 1971, waarna Melissa met haar moeder naar Fort Worth verhuisde. Ze woonden daar met een huisgenoot en de moeder werkte als serveerster in een restaurant. Ze zocht een oppas voor haar dochter en plaatste een advertentie in de krant.

Een vrouw reageerde daarop en zou langskomen in het restaurant om kennis te maken met Melissa's moeder, maar ze kwam niet opdagen. Later belde ze naar de moeder dat ze de baan toch heel graag wilde, een grote tuin had en ook op andere kinderen paste. Melissa's moeder nam haar aan zonder haar te ontmoeten. Terwijl zij aan het werk was, haalde de oppas Melissa op bij de huisgenoot in Fort Worth.

Die 'oppas' nam Melissa mee naar huis en voedde haar op als Melanie Brown, in Fort Worth. Melissa wist al die tijd niet dat ze ontvoerd was. De relatie tussen de twee was niet goed: "Ik voelde me niet geliefd als kind", vertelde Melissa aan de Amerikaanse media. "Toen ik 15 jaar was, ben ik weggelopen. Ik leefde op straat."

DNA

Tientallen jaren leefde Melissa als Melanie. Al die tijd bleef haar echte familie op zoek. Ze werkten samen met de politie, deden eigen onderzoek en huurden detectives in. Ze gaven nog elk jaar een feest op Melissa's verjaardag in november. Zo ook afgelopen jaar, en die verjaardag kreeg een gouden randje: dna-onderzoek bracht de familie een stap dichter bij elkaar.

De biologische vader had zijn dna opgestuurd naar 23andMe, een Amerikaanse dna-onderzoekswebsite. Op Melissa's verjaardag werd een match gevonden met het dna van haar vader en drie anderen: de kinderen van Melissa/Melanie en haar man.

De familie schakelde de hulp in van een genealoog om de dna-resultaten te duiden en om de vermiste Melissa op te sporen. Dit weekend zagen ze elkaar weer voor de eerste keer na meer dan vijftig jaar.

"Ik kan mijn gevoelens niet beschrijven", zei de moeder van Melissa tegen Amerikaanse media. "Ik ben zó blij om mijn dochter te zien. Want ik dacht dat ik haar nooit meer zou zien. Het is een wonder." Melissa zelf zegt dat ze zichzelf "iedere keer moet knijpen om er zeker van te zijn dat ik wakker ben".

De politie van Fort Worth is "enorm blij" dat de vermissingszaak is opgelost. Er wordt nog een officiële dna-test gedaan om de identiteit van de vrouw te bevestigen. Intussen gaat het onderzoek naar de ontvoering door, al is er nog geen spoor van de ontvoerder.

Een boeddhistische tempel in de noordelijke Thaise provincie Phetchabun zit zonder monniken nadat een drugstest uitwees dat alle vier de monniken in de tempel methamfetamine in hun bloed hadden.

De controle van de vier maakte deel uit van een reeks drugstests in het gebied door de politie, meldt de krant Khao Sod. Ook in andere tempels in het gebied zouden vier monniken positief hebben getest. Er is niet bekendgemaakt waarom politieagenten juist bij deze tempels controleerden.

De monniken zijn naar een kliniek gestuurd voor een afkickprogramma, meldt een lokale politicus aan persbureau AFP. De bezoekers van de tempel, die nu zonder monniken zit, maken zich grote zorgen, schrijft de krant. Zo kunnen zij nu niet meer voedsel aanbieden aan de monniken, wat een belangrijk onderdeel is van het boeddhistische geloof. Ook religieuze ceremoniën kunnen niet worden uitgevoerd. De monniken zorgden daarnaast voor zwerfdieren bij de tempel.

Lokale politici hebben de hulp ingeroepen van een hoge religieuze vertegenwoordiger om een tijdelijke vervanger aan te stellen.

Methamfetamine is groot probleem in Thailand

Methamfetamine, ook wel bekend als meth, is een groot probleem in Thailand. Onder meer via Laos en de grootste meth-producent Myanmar komt veel van de drug het land binnen. Een deel gaat naar andere landen maar het wordt ook veel in Thailand gebruikt, ondanks de zeer strenge drugsregels.

Bij verreweg de meeste mensen die in Thailand worden opgenomen in het ziekenhuis vanwege drugsproblemen komt dat door meth, volgens cijfers van het VN-Bureau voor Drugs en Criminaliteit. Dat komt onder meer door de lage prijs van de drug.

Premier Prayuth Chan-ocha kondigde vorige maand een hardere aanpak van drugs aan. Directe aanleiding was de schietpartij waarbij een een oud-agent 37 mensen doodde, onder wie veel kinderen, bij een kinderdagverblijf in het noordoosten van het land. De man was ontslagen vanwege bezit en gebruik van methamfetamine.

Drie mannen die in gladiatorenkostuum en andere historische uitmonstering voor foto's poseerden bij het Colosseum in Rome zijn door de politie opgepakt vanwege het afpersen van toeristen. Zij vroegen in sommige gevallen 500 euro voor een foto met hen.

Een van de mannen zit vast, de twee anderen staan onder huisarrest, meldt de krant Corriere della Serra. Vijf toeristen deden tussen augustus en september aangifte.

De drie mannen van 52, 49 en 44 jaar waren actief in de buurt van het Colosseum en het nabijgelegen Forum Romanum. Verkleed als Romeinse soldaat of als gladiator benaderden zij toeristen met de vraag of zij een selfie met hen wilden nemen. Zodra de foto was genomen, vroegen ze astronomische bedragen.

Gedwongen om geld op te nemen

Een Ier die zei geen geld te hebben, werd door de mannen bij zijn nek gepakt en gedwongen naar een geldautomaat te gaan. Toen hij terugkwam met 200 euro, stuurden ze hem weer naar de automaat om nog eens 50 euro te pinnen.

Een Italiaanse toerist moest aanvankelijk 40 euro betalen voor een foto. Toen hij weigerde, werd hij door de drie mannen in kostuum omsingeld en bedreigd met geweld. Uiteindelijk betaalde de man hun 150 euro.

Mannen vluchtten voor politie

Een echtpaar bij wie hetzelfde gebeurde stapte direct naar de politie, die de mannen probeerde te benaderen. Zij deden hun kostuums uit en wilden zich onder de toeristen mengen, maar konden uiteindelijk toch worden opgepakt. Een van de mannen werd vorig jaar ook al opgepakt in Rome omdat hij in zijn verkleedkostuum een vrouwelijke toerist zou hebben betast.

In Rome en andere wereldsteden wordt regelmatig geklaagd over straatartiesten in verkleedkleren die hoge bedragen vragen voor foto's of intimiderend overkomen, maar de bedragen die de nepgladiatoren eisten zijn uitzonderlijk hoog.

Met een afstand van 400.171 kilometer tot de aarde heeft maancapsule Orion een nieuw record gevestigd: nooit eerder is een ruimtevaartuig dat is ontworpen voor bemande vluchten zo ver de ruimte in gekomen. NASA maakte vanavond bekend dat de mijlpaal werd bereikt kort nadat Orion in een ruime baan om de maan werd gebracht.

Het oude record stond op naam van de Apollo 13-missie, de maanreis in 1970 die door een defect aan boord slechts ternauwernood niet uitliep op een drama. Omdat de bemanning en vluchtleiding destijds druk bezig waren geweest het leven van de ruimtevaarders te redden, kwam men er pas jaren later achter dat ze het record hadden gebroken.

Dat oude record zal Orion nog verder aanscherpen: tot aanstaande maandag vliegt het ruimteschip nog verder van ons af, tot een uiteindelijke afstand van 432.194 kilometer. Dat gebeurt overigens nog zonder bemanning: deze vlucht is een onbemande testreis.

Orion vliegt inmiddels al tien dagen lang in de ruimte. De onbemande vlucht, die onderdeel is van de Artemis-missie, heeft al een paar mooie beelden opgeleverd. In de eerste week maakte de Orion al een eerste scheervlucht over de maan, op zo'n 130 kilometer hoogte.

En dat zag er zo uit, swipe naar rechts om steeds meer in te zoomen:

De Orion wordt door NASA ingezet voor het Artemisprogramma, dat na vijftig jaar weer mensen naar de maan moet brengen. Deze onbemande vlucht is bedoeld om ervaring op te doen voor bemande reizen over twee jaar.

De camera's brachten ook het maanoppervlak nauwkeurig in beeld:

Ook zijn opnieuw foto's gemaakt van een grotere afstand. Dat is een bekender beeld:

Het is de eerste keer sinds 1972 dat een maanraket vanuit Florida is gelanceerd. Voor de lancering van de Artemis moest een extra groot platform worden gebouwd, want de raket was zo groot als de Domtoren in Utrecht. De capsule Orion is overigens vele malen kleiner, ongeveer de grootte van twee campers.

Zo zag de lancering van maanraket Artemis 1 eruit:

Als alles goed gaat, keert het ruimtevaartuig rond 11 december terug op aarde.

Een Canadese ambulancemedewerker die vorige week werd opgeroepen voor een ernstig auto-ongeluk heeft daarbij zonder dat ze dat wist haar eigen dochter behandeld. Omdat de 17-jarige Montana ernstig was verwond, was ze onherkenbaar voor haar moeder. De Canadese tiener overleed uiteindelijk in het ziekenhuis aan haar verwondingen.

Het fatale ongeluk gebeurde op een gladde weg in de buurt van de stad Airdrie, in de provincie Alberta. Ambulancemedewerker Jayme Erickson en haar collega troffen in de auto twee gewonde passagiers aan, van wie de bijrijder bekneld zat en ernstig gewond was. De vrouw nam de zorg voor de bijrijder op zich, schrijft ze op Facebook. Enige tijd later arriveerde een traumahelikopter die het slachtoffer naar het ziekenhuis vervoerde.

"Mijn dienst zat erop en ik ging naar huis", schrijft Erickson. Daar belden enkele minuten later politieagenten aan. "Ze vertelden me dat mijn dochter een ongeluk had gehad. De ernstig gewonde patiënt die ik zojuist had behandeld, was mijn eigen vlees en bloed. Haar verwondingen waren zo gruwelijk dat ik haar niet eens had herkend."

Gladheid

Volgens een vriend die Erickson deze week ondersteunde bij een persbijeenkomst, heeft zij gedurende bijna twintig minuten hulp verleend aan haar dochter.

De tiener was samen met een vriendin onderweg naar huis, nadat ze met een hond in een park hadden gewandeld, aldus de vriend. Vanwege gladheid verloor de bestuurder van de auto de macht over het stuur, waarna het voertuig werd geschept door een vrachtwagen, meldt de Canadese nieuwssite CBC.

Volgens CBC vertelde een geëmotioneerde Erickson tijdens de persbijeenkomst dat haar dochter Montana orgaandonor was. Twee van haar organen zijn succesvol getransplanteerd, zei ze. "In de nasleep van deze tragedie heeft ze andere mensen gered. We zijn heel trots op haar en we gaan haar heel erg missen."

De koop van een verlaten appartement in Zweden leverde een macabere verrassing op voor de nieuwe eigenaar: de oude eigenaar. De bejaarde bewoner bleek niet alleen al jaren dood in zijn woning te liggen, hij was ook gemist bij de taxatie en bezichtigingen van de flat.

De woning in Gotenburg ging in mei in de verkoop omdat de bewoner zijn rekeningen niet had betaald. De gerechtsdeurwaarder bood het appartement aan in de staat waarin het werd aangetroffen, volgens Zweedse media vol rommel en stinkend naar afval.

Door de bende werd het lichaam van de oude eigenaar pas weken na de koop in juni ontdekt. De bewoner, een man van in de tachtig, zou volgens de politie al zeker twee jaar dood zijn geweest. Zijn naar verluidt gemummificeerde resten lagen deels verborgen onder een bed.

Niet rondspeuren

De dochter van de man zegt dat ze al jaren was vervreemd van haar vader. Toch is ze verbijsterd dat het appartement niet goed is doorzocht en de deurwaarder geen contact heeft gezocht met familie om uit te zoeken waar de oude bewoner was gebleven. Ook wil ze graag zijn persoonlijke eigendommen terug.

Een woordvoerder van de overheidscurator die het appartement verkocht zegt dat er uit privacyoverwegingen niet uitgebreid door de spullen van oude bewoners wordt gegaan en het lichaam daardoor gemist is. Familieleden benaderen is volgens haar geen onderdeel van het protocol.

Ze vult verder aan dat het vaker voorkomt dat bij executieverkopen de oude eigenaar dood is aangetroffen.

Hirokazu Tanaka. Hirokazu Tanaka. Hirokazu Tanaka. En zo 178 keer door. Een zaal vol naamgenoten brak dit weekend in Japan het wereldrecord 'Grootste bijeenkomst van mensen met dezelfde voor- en achternaam'.

Er waren een 3-jarige kleuter bij en iemand van 80. Er was zelfs een Hirokazu Tanaka vanuit de Vietnamese hoofdstad Hanoi gevlogen om meegeteld te kunnen worden.

"Het voelt bizar om alleen vanwege mijn naam in het Guinness Book Record te komen. Ik dacht dat je daar iets bijzonders voor moest kunnen", zei een van de aanwezige Hirokazu Tanaka's, een brandweerman uit Osaka. "Ik kan alleen maar mijn ouders dankbaar zijn."

Martha Stewarts

De geslaagde recordpoging was de grote wens van de 53-jarige Hirokazu Tanaka, die geïnspireerd raakte toen hij ontdekte dat hij zijn naam deelde met een basketbalster. Hij was "overweldigd door vreugde" toen hij de naam die hij maar gewoontjes achtte bij iemand anders tegenkwam, legde hij uit aan persbureau AFP.

Toen deze Hirokazu Tanaka leerde dat er daadwerkelijk een record bestond voor meeste bijeengebrachte naamgenoten, wilde hij hetzelfde doen. Het oude record stond sinds 2005 op 164, toen de Amerikaanse presentator Martha Stewart andere Martha Stewarts uitnodigde langs te komen bij haar programma.

Meerdere keren mislukten initiatieven van Tanaka. Een keer kwamen er 'maar' 87 Hirokazu Tanaka's opdagen, een poging om rond de Olympische Spelen in Japan meer personen op te trommelen ging door corona niet door.

Bijnamen

Dit keer waren er wel genoeg Hirokazu Tanaka's, stelden officiële tellers van het recordboek vast. Gekleed in T-shirt met hun naam verzamelden ze zich in een zaal in Tokio.

Om onderscheid te kunnen maken (178 keer "Aangenaam, ik ben Hirokazu Tanaka" bleek onhandig) hadden ze allemaal ook een bijnaam op hun kleding gekregen, gebaseerd op hun hobby, werk of favoriete eten. Initiator Hirokazu Tanaka werd zo de "min-of-meer-leider", anderen heetten zonnebril, kauwgom of triatlon.

Hirokazu Tanaka uit Kawagoe ging met nieuw plezier in zijn naam terug naar huis. "Gek om te weten dat er zoveel mensen met dezelfde naam zijn. Ik had eerder gedacht dat zoiets zou gelden voor populaire namen als Suzuki of Sato. Dat het gelukt is hebben we aan de initiatiefnemer te danken."

Peter de Vries

In Nederland werd in 2007 iets soortgelijks gedaan, zij het wat minder massaal. 3FM-dj Sander de Heer en NOS-nieuwslezer Peter de Vries organiseerden toen de Nationale Peter de Vriesdag. Daar kwamen 62 naamgenoten op af. De bekendste drager van de naam, misdaadverslaggever Peter R. de Vries, was er niet bij.

De Duitse politie heeft een dronken chauffeur binnen een etmaal drie keer van de weg gehaald. De man is nu zijn rijbewijs en auto kwijt en moet een fikse borg betalen.

De 61-jarige automobilist werd gisterochtend rond 02.00 uur voor het eerst tegengehouden op de grens van de deelstaten Noordrijn-Westfalen en Rijnland-Palts. Omdat bleek dat hij te veel had gedronken verboden agenten de man verder te rijden.

Twee uur later bleek in de buurt van de stad Montabaur dat hij zich niet aan die opdracht had gehouden. Bij een alcoholtest bleek hij een promillage van 1,6 te hebben, ruim drie keer de toegestane waarde.

Naar motel gebracht

Zijn rijbewijs werd afgepakt en om recidive te voorkomen werd dit keer zijn autosleutel ingenomen. Agenten reden de man naar een motel om zijn roes uit te slapen.

Rond het middaguur kwamen agenten de man weer tegen op de snelweg. "Ze konden hun ogen niet geloven", zegt een woordvoerder in een persbericht. Opnieuw werd de man aan de kant gezet, opnieuw bleek hij te dronken om te rijden.

Volgens de politie had de man een taxi van het motel naar zijn gestrande auto genomen en daar een vriend een reservesleutel laten brengen. Vanwege het gevaar voor het verkeer en zijn gebrek aan Unrechtsbewusstsein werd nu zijn auto voor vernietiging in beslag genomen. Ook moest de man een borg van 2000 euro betalen.

Een 25-jarige man in Polen heeft een wel heel bijzonder voertuig gestolen. In de nacht van vrijdag op zaterdag vertrok hij met een tram bij een remise in Katowice. De man is inmiddels gearresteerd.

De man gaf de tram het niet bestaande lijnnummer 33 en reed vanuit Katowice naar het naastgelegen Chorzów. Onderweg stopte hij bij meerdere haltes, waar hij nietsvermoedende reizigers oppikte.

In Chorzów trok de tram de aandacht van een echte tramchauffeur, die vond dat de tram wel erg langzaam reed. Ook werd de chauffeur argwanend door het niet voorkomende lijnnummer. Hij alarmeerde zijn werkgever, die besloot om de elektriciteit van de tram uit te schakelen. Op een marktplein kwam de tram tot stilstand.

Bij zijn arrestatie door de politie was de man nuchter. Waarom hij besloot om met de tram op pad te gaan, is nog onduidelijk. De man zit vast op het bureau, waar hij zal worden verhoord.

Een Amerikaanse man is vrijgelaten na een onterechte gevangenisstraf van 38 jaar. Maurice Hastings (69) was veroordeeld wegens een verkrachting, moord en twee moordpogingen, maar uit dna-onderzoek bleek dat een ander de dader is.

"Ik heb jarenlang gebeden dat deze dag zou komen", zei hij bij een persconferentie na zijn vrijlating. "Ik geef niemand de schuld, ik ben niet verbitterd. Ik wil gewoon genieten van de rest van mijn leven nu ik het weer terug heb."

Hastings werd opgepakt na de vondst van het lichaam van een vrouw in de kofferbak van een auto in Los Angeles. Ze bleek verkracht en met een vuurwapen vermoord.

Hoewel hijzelf altijd volhield onschuldig te zijn, veroordeelde een jury hem tot levenslang zonder kans op vervroegde vrijlating. Hij ontsnapte ternauwernood aan de doodstraf omdat de jury het daar niet over eens kon worden.

Volgehouden

Ten tijde van de moord werd er nog geen dna-onderzoek gedaan naar sporen die waren gevonden op de plaats delict. Een verzoek van Hastings in 2000 om dat alsnog te doen werd geweigerd. Pas bij onderzoek vorig jaar door een belangengroep werd daardoor duidelijk dat het niet om zijn genetisch materiaal ging.

De sporen bleken afkomstig van een persoon die was veroordeeld voor een gewapende ontvoering. Die persoon had daarbij zijn slachtoffer verkracht en opgesloten in de kofferbak van een auto. Deze verdachte is in 2020 in de gevangenis overleden.

De aanklager die de vrijlating begeleidde spreekt van een vreselijk onrecht voor Hastings. Hij roemde diens volharding om een onderzoek af te dwingen. "Door je vasthoudendheid ben je vandaag een vrij man."

Nederlandse vissers hebben vanochtend in het Nauw van Calais een man gered die vastzat op een boei. Hij vertelde kapitein Teunis de Boer dat hij met zijn kajak was omgeslagen. "Hij zei dat hij op 15 oktober was vertrokken uit Dover. Hij was uitgeput en zwaar onderkoeld."

Wanneer het precies is misgegaan met de kajakker is onduidelijk. De Boer, die op het Franse schip Madeleine vist op mul, rode poon en inktvis, vertelt tegen de NOS dat de Engelsman vermoedelijk in "elk geval dagen" op die boei heeft doorgebracht.

"Het was een uur of elf, we voeren door Het Kanaal en passeerden een boei die een droge bank markeert. We kwamen dichterbij, ik was bezig mijn elektronische logboek in te vullen, toen ik ineens iets zag bewegen op die boei. Ik pakte mijn verrekijker en zag iemand in een zwembroek op die boei, die als een gek heen en weer zwiepte."

Geleefd van mossels en zeewier

De Boer, die uit Urk komt, kon zijn ogen niet geloven. "Ik heb toen een geluidssignaal gegeven om te laten zien dat ik hem had gezien. Er stond best veel stroom, dus toen zijn we met de kop in de stroom ernaartoe gevaren. Toen we een metertje of tien van de boei waren, gooiden we reddingsboeien in het water. Die heeft-ie te pakken gekregen."

De uitgeputte Brit werd daarop aan boord gehesen. "Hij vertelde dat hij naar de overkant wilde en was omgeslagen. Hij zat onder de blauwe plekken en vertelde dat hij zich in leven had gehouden door mossels van de boei te schrapen en krabbetjes en zeewier te eten."

"We hebben hem droog gemaakt en in de kombuis op temperatuur laten komen. Hij dronk in no time een paar liter water, hij had dagen niet geslapen, zijn ogen zaten diep in zijn kassen."

De Madeleine, met aan boord drie Nederlanders en twee Fransen, schakelde de Franse kustwacht in. "Die stuurde een helikopter, hij was er binnen tien minuten." De kustwacht zette een arts af op de Madeleine en vervoerde later ook de uitgeputte avonturier naar het ziekenhuis.

"We zijn dankbaar dat we hem hebben gezien", zegt De Boer, nog altijd onder de indruk. "We zien het als een wonder. Voor hetzelfde geld waren we er zo aan voorbijgevaren en het had niet langer moeten duren."